Opel Manta B
Alhoewel de Manta A goed verkocht, zat ook Ford wederom niet stil. De Capri II en later de Capri III zouden sterke concurrenten blijven van de Manta. Maar stillaan werd ook VW een geduchte tegenstander met oa de Scirocco en welliswaar iets minder, maar toch, de Golf GTi. Er moest dus uiteraard een opvolger komen voor de prachtige Opel coupe. Reeds in 1972 werd de eerste hand gelegd aan prototypes voor een opvolger van de Manta A. De Manta B moest de nieuwe lijn van het hele Opel gamma volgen en moest een design hebben dat lang moest aanspreken bij de mensen. Waar het bij de Manta A eerder om een feministische look ging (ronde vormen) wou men bij de Manta B een antwoord geven op de intussen ook vernieuwde agressievere Capri. De Manta B moest een mannelijke sportwagen worden met nog verbeterde prestaties. De mannelijkere look werd mede verkregen door gebruik te maken van langere en vlakkere oppervlaktes, verbonden met scherpere hoeken. Dit resulteerde in de grotere deuren zonder raam stijl, de lange motorkap en rechthoekige lichten. De eerste Manta B rolde in september 1975 van de band. Tussen 1975 en 1982 werd de Manta B uitgevoerd met 7 types van motoren. De 1,2S, 1,6N, 1,6S, 1,9S, 1,9E, 2,0S en de 2,0E. Deze laatste, de GT/E, werd officieel in productie genomen in september 1977 en zou uiteindelijk na verloop van tijd de 2,0S gaan vervangen. Deze 2,0l maakte gebruik van de Bosch-L-Jetronic injectie en leverde zo een 110Pk op. Hiermee haalde de Manta de 100km/h vanuit stilstand in 10s en was de top snelheid 15 tot 20km/h hoger dan de BMW318 of 320. Ook de Capri met zijn toch wel grote 2,3l werd wederom naar de 2de plek verwezen door de rog uit Rüsselheim. Enkel de VW Scirocco zou roet in het eten gooien. Maar bij Opel stelde men zich gerust. Het is niet alleen kracht die telt. Ook kofferruimte, tankinhoud en vooral reputatie speelden natuurlijk mee. En die had de Manta zeker meer dan de VW’er. Bovendien was de Manta B ook één van de goedkoopste in zijn klasse wat bij het jongere publiek zeker een pluspunt was. Daarnaast was er ook nog het uitgebreide gamma optie pakketten, om zo aan ieders wil te kunnen voldoen. Zo was er de bekende sport serie, ook wel bekend als de SR, met ook hier weer de typische (gedeeltelijke) zwarte motorkap. Voor de klanten die iets meer luxe wilden, was er de Luxus (en later de Berlinetta). Hier werd vooral veel aandacht besteed aan afwerking zowel binnen als buiten. Chroom accenten moesten de Manta vanbuiten een duurdere look geven en gekleurde tapijten en hout gaven binnenin een luxueuzer gevoel. Omdat Opel toch ook nog altijd een familie traditie had, bracht men van de Manta in 1978 een ruimere versie uit. De 2-deurs coupe werd vervangen door een nieuwe concept, een 3-deurs combi-coupe (vandaar CC). Met bijna het dubbele aan kofferruimte (van 330 naar 670l) kon je nu met heel de familie makkelijk(er) op reis en behield je toch nog de fun van het sportieve coupe gevoel, of beter nog het Manta gevoel. Ondanks de stijgende en steeds sterker wordende concurrentie behield Opel zijn aandeel in de coupe wereld. Dit was mede te danken aan de prestatie/prijs verhouding en het inspelen op de huidige kopersmarkt. Zo lanceerde Opel de GT/J. Een junior versie van de Manta B gemaakt voor de jonge automobilist. Men kon kiezen uit een 1,3 of 2,0 motor variant. De GT/J was enkel beschikbaar in rood, geel en groen, had een verbeterde wegligging en een verbeterd stuurhuis om makkelijker te draaien.
Ook werden er in bepaalde landen speciale series uitgebracht. In Zwitserland werd de Silver Jet gelanceert. Ook hier weer een 2.0 GT/E als basis met special ontworpen striping en enkel beschikbaar het zilver. Verder een volledig zwart recaro interieur en vijf spakige ATS velgen. In Engeland werd ter introductie van de 2.0E motor, de Silver 2 uitgebracht. Idem aan de Silver Jet maar met een blauw interieur en een andere striping. 250 stuks werden in 1979 van deze Manta gebouwd. In Duitsland bracht Opel in 1981, net zoals de Black Magic serie van de Manta A, de Manta B de Manta Magic serie uit. De basis was een 2.0 GT/E met volledig zwart recaro interieur en sport stuur. Ook hier weer speciale striping in de vorm van de Opel kleuren en slechts beschikbaar in drie kleuren: zilver, zwart en wit. Van deze Manta Magic werden er 900 exemplaren gebouwd. In Frankrijk werd er een speciale serie uitgebracht ter ere van Guy Frequelin, oud Frans rally kampioen. Deze was enkel beschikbaar in wit met een blauw, rood, grijze striping. Witte alu velgen en een 1.8S als motor.
Alhoewel niet officieel door Opel uitgebracht, werden er ook van de Manta B speciale uitvoeringen ontwikkeld. Zo bracht Irmscher in 1977 de T2800 uit. De T2800, bevatte 150 paarden sterke zescilinder, die de Manta in 8,7s van 0 naar 100km/h bracht en een top behaalde van 200km/h. Mid jaren tachtig nam ook de Britt Chris Courtenay de Manta onder handen wat resulteerde in de Courtenay Turbo Manta. Een hele reeks van aanpassingen en het plaatsen van een GT3 turbo, samen met water injectie, resulteerde al vlug in 250Pk. Slechts enkele van deze conversies werden op bestelling gemaakt, maar werden niet erkend door Opel zelf.
Na 1982 werd de Manta van een face-lift voorzien (Volgens sommige zou het hier gaan om de Manta C). Aan de buitenkant waren de voornaamste veranderingen het 2-sleufige front dat nu werd voorzien van 4 sleuven en de door Irmscher geleverde spoiler sets die de zwarte plastieken bumpers moesten vervangen. Verder werd de rechter lucht gril aan de voorruit weggehaald en werd het interieur voorzien van modernere kleuren. Ook de metalen Opel emblemen werden vervangen door stickers. Nieuwe motor en optie varianten werden geintroduceerd. Zo was er de nieuwe 1,8S die de GT/J verving en de Berlinetta. De Berlinetta was een optie pakket waarbij net zoals de Luxus, vooral het interieur luxueuzer werd uit gevoerd. Deze werd vanbuiten ook voorzien van een zwart vinyl dak en getinte ramen.
In 1983 kwamen nog een aantal motor varianten ten tonele. In dit jaar werden ook de befaamde dubbele ronde koplamen van Irmscher geintroduceerd. Zo kwam er de Manta i200, ontwikkeld uit de GT/E, met 125Pk ipv 110Pk aan boord, met het oog op homologatie voor de goep B rally’s. Het interieur werd voorzien van de Opel emblemen en de Manta werd voorzien van de dubbele koplampen. Deze Manta is het meest bekend in zijn Rothmans uitvoering. Een jaar later in 1984 kwam de zwaardere versie uit, namelijk de Manta i240. Deze had een 2,4l en bracht de Manta naar 136Pk. Om de extra benzine toevoer te kunnen halen werd het injectie systeem licht aangepast. Ook deze Manta kreeg het Opel embleem interieur en werd meestal uitgevoerd met de road-kit van Irmscher, wat een afgezwakte versie was van de brede 400 kit. Later zou Irmscher ook de i300 aanbieden. Deze bevatte een zescylinder motor en bracht een goeie 177Pk op de baan. Omdat de hele voortrein en ophanging moesten aangepast worden, bleek deze versie te duur uit te komen en werd de productie slechts op bestelling bij Irmscher gemaakt. In 1984 wordt ook de belettering van de GT/E gewijzigd naar GSi. Dit wellicht om de psychologische strijd aan te gaan met de GTi’s die toen in opmars waren gekomen.
Ter ere van het 10-jarig bestaan, brengt Opel in samenwerking met Irmscher in 1985 de exklusiv uit. De door Irmscher onder handen genomen GSi, kreeg toen een 3-delige grote achter vleugel, grote achter bumper-spoiler en het heck-blende tussen de achter lichten. Omdat de vraag naar de Exklusiv zo groot werd, besloot Opel om de Exklusiv niet meer door Irmscher te laten ombouwen maar voortaan in de fabriek in Antwerpen te laten bouwen.
Tenslotte stop in 1988 het Manta tijdperk en zal vervangen worden door de Opel Calibra. Op 28 juni 1988 loopt in Antwerpen (B) bij General Motors de laatste Manta van de band. In totaal gingen er zo’n 557.940 Europese en 180.304 Britse Opel Manta B’s naar hun gelukkige eigenaar.